تأمین باروری زنان از منظر اخلاق پزشکی

تأمین باروری عبارت از روش هایی است که با حفظ توان فعلی فرد در باروری، نوید داشتن فرزندی با ارتباط ژنتیکی در آینده را می دهد. امروزه این روش ها با استقبال بسیاری مواجه شده اند. تا آن جا که، می توان موارد کاربردشان را به دو قسمت پزشکی و اجتماعی تقسیم نمود. در گروه اول، بیمار به دلیل بیماری یا به تبع روش درمانی در خطر از دست دادن باروری است. در حالی که، در حالت دوم متقاضی تأمین باروری با وجود سلامتی، به دلایل اجتماعی و شخصی در حال حاضر قصد و امکان فرزنددار شدن را ندارد. با توجه به آن که روش های تأمین باروری بدواً نسبت به بدن تهاجمی هستند، سؤالات و انتقادات اخلاقی بسیاری پیرامون استفاده ی آن ها در مورد افراد بیمار و هم چنین، تعمیم آن به بانوان سالمی که تنها به دلیل بالا رفتن سن تمایل به استفاده از آن ها دارند مطرح شده است. در این مقاله هدف آن است تا با اتخاذ روشی تحلیلی و توصیفی و مطالعه ی کتب و مقالات اخلاقی و دستور العمل های بین المللی معتبر پاسخی مناسب به این سؤالات داده شود. در حال حاضر، انجام روش های تأمین باروری در موارد ضرورت پزشکی مورد تأیید همگان بوده و منطبق با اصل سودرسانی دانسته شده است. در موارد اجتماعی نیز با وجود مخالفت هایی که انجام آن را مغایر با اصل ضررنرساندن دانسته اند، بسیاری از فمنیست ها و قائلان بر خودآیینی تولیدمثلی زنان انجام آن را با رعایت شرایطی اخلاقی هم چون رعایت رضایت آگاهانه پذیرفته اند.